Title: ที่สุดขอบฟ้า / Tee Soot Kaup Fah (To the End of the Sky)
Artist: Lanna Commins (ลานนา คัมมินส์)
Album: Lanna Commins
Year: 2006
ทะเลหมอกบนดอยกำลังจะลอยลับ ระยิบระยับน้ำค้างกำลังจะพร่างพราว หนาวฉันหนาวซะจนเหน็บใจ
Talay mauk bon doy gumlung ja loy lup rayip rayup num kahng gumlung ja prahng prao nao chun nao sa jon nep jai
The fog on the hills float in secret, glittering dew is about to sparkle, cold, I’m so cold, my heart’s frozen
ทำไมดวงดาวดวงเดือนกำลังจะหลบลี้ ทำไมเวลาวารีจึงมีแต่ลับไป ใจหนอใจมันช่างอ่อนล้า
Tummai duang dao duang deuan gumlung ja lop lee tummai welah wahree jeung mee dtae lup bpai jai nor jai mun chahng aun lah
Why is the moon about to run away? Why is time so fluid that there’s only secrets? My heart is so exhausted
(*) ก็ใครกันทำให้ดอกไม้บาน ใครกันทำให้มีน้ำตา ใครกันที่เคยสัญญา แล้วหลงลืมกันไป
Gor krai gun tum hai dauk mai bahn krai gun tum hai mee numd tah krai gun tee koey sunyah laeo long leum gun pai
Who makes the flowers bloom? Who makes me cry? Who once promised then forgot about it?
ใครคอยกระซิบทุกวัน ฝากถ้อยคำรำพันจะรักกันจนตาย คนดีจะลืมหรือไร ว่ามีใครยังคอยที่สุดขอบฟ้า
Krai koy grasip took wun fahk toy kum rum pun ja ruk gun jon dtai kon dee ja leum reu rai wah mee krai yung koy tee soot kaup fah
Who whispered every day, giving me the words that you’d love me until we died, have you forgotten, sweetheart, that you have someone still waiting at the end of the sky?
(**) ก็ยอมให้เธอไปหมดแล้ว ไม่มีเหลือแล้วทุกๆอย่าง ได้แต่รอแต่หวังให้เธอคืนกลับมาหา
Gor yaum hai tur bpai mot laeo mai mee leua laeo took took yahng dai dtae ror dtae wung hai tur keun glup mah hah
I let you leave, nothing’s left, I can only wait, can only hope that you’ll come back
วันเดือนปีผ่านไป ยังจดจำทุกคำสัญญา แต่ละหยดน้ำตารู้ไหมว่าฉันไม่ลืม
Wun deuan bpee pahn bpai yung jot jum took kum sunyah dtae la yot num dtah roo mai wah chun mai leum
The days, months, and years pass by, I still remember every promise, but do you know that with each tear drop, I still haven’t forgotten?
ทะเลหมอกบนดอยกำลังจะลอยชัด ตะวันจะลัดจะเลาะมาทอเป็นแสงทอง มองแหงนมองฟ้ายังมืดดำ
Talay mauk bon doy gumlung ja loy chut dtawun ja lut ja lor mah tor bpen saeng taung maung haeng maung fah yung meut dum
The fog on the hills is about to dissipate, the sun will cut through and weave its golden light, looking up at the sky, it’s still dark
ทำไมอะไรดีๆถึงลืมกันง่ายดาย ทำไมอะไรร้ายๆจึงยังคงฝังจำ ขำน่าขำเสียจนขื่นใจ
Tummai arai dee dee teung leum gun ngai dai tummai arai rai rai jeung yung kong fung jum kum nah kum sia jon keun jai
Why are good things able to be forgotten so easily? Why are bad things still imprinted in my memory? It’s so funny, it makes me bitter
(* , **)